Nu een verhaaltje vanuit het zonnige San Pedro de Atacama in Chili. Chili?? Ja, Chili. Het stond niet op de planning om hier naartoe te gaan, maar deze grensovergang was makkelijker te combineren met de Salar de Uyuni-tour, waar dit verhaal over gaat.

Woensdag 30 november zijn we met de bus vertrokken vanuit Sucre. Tegen ons werd gezegd dat het een rechtstreekse bus zou zijn naar Uyuni. In Bolivia worden vaak zomaar dingen gezegd, terwijl het niet waar is. Zo was dit ook weer het geval. Na een tussenstop in Potosi van een uur kwamen we 'savonds eindelijk in Uyuni aan. We hebben toen meteen gekeken naar tours voor Salar de Uyuni (zoutvlaktes). Als toeval kwamen we 2 zwitserse mensen op straat tegen die dezelfde tour als wij wilden doen, namelijk de standaard tour van 3 dagen en daarbij nog een vulkaan beklimmen. Dit kwam erg goed uit want nu was het makkelijker en goedkoper om een tour te boeken omdat je met meer mensen bent. Het zou een 4 daagse tour worden omdat de vulkaan beklimmen een hele dag in beslag zou nemen. De vulkaan die we zouden beklimmen heetlicancabur, is 5916m hoog en ligt op de grens van Bolivia en Chili. Na de tour was het dus makkelijker om daar de grens over te steken.

Donderdag vertrokken met de tour: 3 nederlanders, 2 zwitsers en een amerikaan. Als eerste hebben we een 'trein kerkhof', zoals zij dat noemen, bezocht. Daar stonden allemaal treinen die niet meer worden gebruikt. Daar hebben we in en op de treinen dus even een mooie fotosessie gehouden. Hierna reden we richting de zoutvlaktes. Hoe mooi is dat, een lange vlakte met alleen maar zout. Soms zag je grote plekken in het zout. Dit kwam door watertornado's. Ons was al verteld dat elke foto die je op de tour maakt een perfecte foto is, en dat is helemaal waar. Natuurlijk hebben wij hier ook weer een hilarische fotosessie gehouden. Zie hiervoor de foto's. 's Avonds hebben we in een zouthostel geslapen, erg apart.

De volgende dag zijn we verder naar beneden van Bolivia gereden, dit was voornamelijk in de jeep zitten. Onderweg zijn we veel laguna's (vulkaanmeren) met verschillende kleuren en veel flaminco's tegengekomen, vooral Laguna Colorado was prachtig met wel 5 verschillende kleuren. Ook hebben we een stenen boom bezocht.

De volgende ochtend moesten we vroeg op, want we zouden geysers bezoeken. Om 5u, tijdens zonsopgang, kwamen we er aan. De eerste geyser spoot (stinkende) damp uit de grond. Bij de andere geysers leek het wel alsof we op de maan stonden. Hier waren er grote borrelende plekken in de grond. Super gaaf om te zien, het enige nadeel was dat het steenkoud was dus we zijn er niet lang gebleven. Na de geysers zijn we naar een hotspring gereden waar Kitty en Inske om 6u 's ochtends heerlijk hebben gebadderd. Vervolgens hebben we nog 2 andere laguna's bezocht, namelijk Laguna Verde en Laguna Blanco. Vanaf Laguna Verde kon je de vulkaanlicancabur zien die we de volgende dag zouden beklimmen. Vlakbij deze meren lag het 'dorpje', welgeteld 2 gebouwen, waar we zouden overnachten. Hier hebben we gids ontmoet waar we de volgende dag de vulkaan mee zouden beklimmen.

Om 1:30u 's nachts ging de wekker, om 2:00u ontbijt met brood waar je iemand mee kan doodslaan, om 2:30u in de auto en om 3:00u begon de klim in het pikkedonker. Helaas kreeg Kitty op 5100m erg last van de hoogte. Eigenwijs als Kitty is, wou ze het toch proberen om naar de top te gaan, totdat de gids zij dat er meer mensen met hoogteziekte zijn doorgelopen en die het niet hebben gered. Dat zag je wel aan de kruisjes die we onderweg tegenkwamen. Verstandige Kitty dacht toch liever niet tussen 6 plankjes naar huis te komen en is dus teruggekeerd naar beneden samen met Inske. Lisette is samen met de 2 zwitserse naar de top geklommen: 5916m! Het was een geweldige klim van 6u over stenen stijl omhoog. De hele tijd dachten we dat we de top zagen tijdens de klim, bleek dat nog maar de schouder van de berg te zijn... Maar de top is gehaald! Om 9:30u kwamen we aan op de top. Daar wat mooie foto's gemaakt en toen weer naar beneden. Struikelend, glijend en vallend wel te verstaan. Je kon soort van skiend naar beneden. Binnen 2 uur stonden we dus ook weer aan de voet van de vulkaan. We moesten wel zo vroeg aan de top komen, omdat het 's middags daar heel erg hard waait. Uitgeput en wel kwamen we terug bij de jeep om terug te kerennaar het hostel, bleek de auto het niet te doen. De gids vroeg ook nog dood serieus of we het erg vonden als hij hem even ging schoonmaken. Natuurlijk niet! Alles liever dan ook nog terug lopen naar het hostel!! Een uur later kwamen we bij het hostel aan, toen heerlijk naar bed teruggekeerd!

Terwijl de anderen nog aan het klimmen waren kwamen Kitty en Inske aan bij de auto (na een dalingwaarbijze het pad kwijtraakten en ook Inske onderuit is gegaan).Dat was om 7u en het was zo koud dat het water in het flesje van Inske was bevroren! Hetzou nogzeker 5u duren voordat de rest beneden zou zijn, dus besloten ze om naar het hostel te lopen (zo'n 3u wandelen). Maarja.. de rest was op de berg, dus wat doe je dan? Juist.. briefjes onder de ruitewissers. Bij gebrek aanpapierhebben een zakdoekje en een plastic zak goed gefuctioneerd als papiertje en is de boodschap gelukkkig bij de rest goed aangekomen(Lekker int nederlands geschreven :P).

De volgende ochtend zouden we met de bus opgehaald worden bij het hostel om richting Chili te gaan. Volgens de locals daar was het allemaal geregeld: tussen 9:30u en 10:00u zou de bus ons ophalen en ons naar de grensovergang brengen. We hadden natuurlijk beter kunnen weten: we waren immers nog steeds in Bolivia. Om 8u 's ochtends werden we dus ook wakker gemaakt dat de bus al voor het hostel stond. Normaal zeggen ze een tijd in Bolivia en dan moet je er zelf nog een uur bij optellen, dit was voor ons dus erg verrassend dat de bus te vroeg was. Gelukkig kon een local ons nog snel naar de grensovergang brengen waar we weer een mooie stempel in ons paspoort hebben gekregen. Met een busje richting San Pedro waar alle tassen nog door een scan moesten, ze zijn aardig streng wat je Chili in mag nemen en niet. Natuurlijk werd Inske's tas eruit gepikt en moest ze haar backpack openmaken (die natuurlijk al helemaal goed ingepakt zat in de flightbag). Gelukkig was al het werk voor niets en kon ze haar backpack weer lekker inpakken. Momenteel dus in San Peddo de Atacama, zonder een kadotje in onze slippers helaas... Morgen gaan we richting Salta in Argentinie! Ons 1 na laatste land alweer!!

Veel liefs van ons!!

P.s. Als jullie meer foto's willen zien, doe ons fotoruimte kado!!! ;)