Hierbij weer even een snel verhaaltje, want we hebben weer veel meegemaakt!
Na Máncora zijn we dus met de bus richting Lima gegaan. Dit was een rit van 20 uur. In Lima zijn we niet lang gebleven. Van de verhalen die we van andere backpackers gehoord hadden is dit niet de stad waar je als backpacker heel lang wilt blijven. Het is een werkstad, er is totaal geen toerisme en het schijnt er gevaarlijk te zijn. Genoeg redenen dus om door te reizen naar Ica. Dit was nog een busrit van 5 uur. In Ica moesten we nog met een taxi richting Huacachina, want daar zouden we gaan sandboarden. Een taxi chauffeur was zo aardig dat hij ons alle 5 wel in een taxi wou hebben. 4 grote backpacks achter in de kofferbak vastgebonden (want die kon natuurlijk niet meer dicht) en de andere backpack voorin met Inske en de andere 4 meiden op de achterbank. Gelukkig was het maar 5 minuutjes rijden. Het was al aardig donker toen we in Huacachina aankwamen dus veel van de omgeving hebben we niet meer gezien. We hebben even wat gegeten bij ons hostel en daarna zijn we meteen gaan slapen. ’s Ochtends hebben we broodjes en fruit bij een supermarktje gehaald voor het ontbijt. Dan zie je pas echt waar je terecht bent gekomen. Je leeft daar in een oase. Huacachina is namelijk een heel klein dorpje midden in de woestijn. Het bestaat uit een paar hostels, winkeltjes, restaurantjes en in het midden een groot meer. Het enige wat je om je heen ziet zijn hoge bergen met zand. Zoek bij de afbeeldingen van Google voor de grap maar eens op ‘Huacachina’.
Dit was de dag dat we zouden gaan sandboarden. Kitty en Lisette wouden ook nog heel graag met een quad over de bergen heen scheuren, dus dat hebben wij ’s ochtends gedaan. Heel erg leuk om te doen. Het enige wat je om je heen ziet is zand, zand en nog eens zand. Veel foto’s gemaakt en hard gescheurd. Toen we weer terug in Huacachina waren, kwamen we erachter dat Kitty nog geen goede foto op de quad zelf had. We vroegen aan de gids of we nog 1 keer de berg op mochten en natuurlijk kon dat! Wij nog 1 keer met de quad omhoog. 3 mensen op 1 quad, levensgevaarlijk haha. Maar alles natuurlijk voor de foto!

Diezelfde middag gingen we sandboarden van 4 tot 6 uur. Ze doen dit zo laat in de middag omdat het erg mooi is om vanaf de hoge zandbergen de zonsondergang te zien. Wij allemaal onze bergschoenen aangetrokken, korte broek, zomer shirtje en zonnebril op: we zijn klaar om te sandboarden! Om te gaan sandboarden word je met een buddy met ongeveer 7 mensen de zandbergen in gereden. De gidsen kennen de weg daar als geen ander. De buggy leek wel een achtbaan waar we in zaten. Ze reden de hoge bergen op en aan de andere kant gingen we er net zo stijl weer naar beneden (echt heel stijl). De Goliath in Walibi World is er niets bij… Na wat gerace door de bergen konden we eindelijk sandboarden, dachten we.... Toen we namelijk boven op de berg stonden zei de gids dat het beter was om op je buik de berg af te gaan. Whaaaat? Dacht we. Daarvoor zijn we hier niet gekomen! Wij willen staand de berg af! (Vooral Kitty en Lisette dan). Wat blijkt nou, er schijnen 2 soorten boarden te zijn. Er is ons van te voren niet verteld om een echte snowboard te huren als je staand de berg af wilt. Op de kleinere boarden (die we dus op onze tour meehadden) is het gevaarlijk om staand de berg af te gaan, omdat die boarden niet zo stevig zijn en omdat je voeten daar alleen maar vastzitten met klittenband. Wij dus allemaal op de buik de berg af. Ook heel tof. Na 4 bergen ‘sandboarden’ hebben we van de zonsondergang genoten. Nog wat foto’s gemaakt en daarna zijn we weer terug naar het hostel gegaan. Daar hadden Kitty en Lisette natuurlijk wel even wat te vragen waarom er niets is verteld over de ‘echte’ snowboard. Ze begrepen volkomen wat we bedoelden en daarom mochten we volgende dag nog een keer gratis met de tour mee, nu met een snowboard! Waren wij even blij! De volgende morgen dus nog een keer met de buggy omhoog! We waren maar met z’n 2^e. Privé tour dus, nog beter! Nu kon het echte sandboarden beginnen. Kitty ging als eerste. Zij heeft beneden foto’s gemaakt toen Lisette de berg af ging. De volgende berg ging Lisette eerst om natuurlijk foto’s van Kitty te maken. We vonden het allebei heel tof, maar we zijn er over uit dat we snowboarden op echt sneeuw toch leuker vinden. Het is namelijk best moeilijk om te draaien op het zand en om echt goed vaart te maken.
Na het sandboarden hebben we nog even met z’n allen bij het meer gelegen. Daarna hebben nog even wat gegeten en gedoucht in het hostel, want om 7 uur ’s avonds vertrok onze bus naar Cusco. We zijn in totaal 2 nachtjes in Huacachina geweest en dat is meer dan zat. Het is er zo klein dat er ook niet veel te doen is, behalve dan het sandboarden.
Vanochtend zijn we dus in Cusco aangekomen. Hier voelen we allemaal toch wel even het hoogteverschil. Eerst dachten we dat het van de busrit kwam, want wat een hel was dat. ’s Nachts door de bergen heen, de ene bocht na de andere. Weinig slaap dus. We kwamen allemaal gaar de bus uit. Iedereen voelde zich duizelig. Toen bedachte we ons dat we in Cusco waren en dat we ons dus op een hoogte van meer dan 3300 meter bevonden. We zijn meteen naar het hostel gereden. Daar even heerlijk gedoucht en de was gedaan. Aan het einde van de middag zijn we naar een grote markt gegaan, en wat vonden we daar… jawel: heeeeeerlijke kaas! Zijn wij even blij. Morgen moeten waarschijnlijk weer terug, want hij is nu al bijna op.. Tja wat wil je dan met 5 Nederlandse vrouwen..
Morgen is het de laatste dag met z’n allen samen. Fanny en Melanie gaan woensdag en donderdag naar de Machu Picchu. Zij doen 2 dagen, 1 nacht. Wij beginnen donderdag aan onze Inca Trail. Daar zal ons volgende verhaaltje over gaan!

Hasta luego! xx